حس اسفندگان :: ... و من می نویسم!

حس اسفندگان

شنبه, ۱۰ اسفند ۱۳۹۲، ۰۷:۳۰ ب.ظ

اسفند را ...

نه من می شناسم

و نه تو
و نه حتی خودش!!

                              یک روز اسفندی نوشته بودم
                              "این روزها کلون در
                              سازش از همه ناکوک‌تر است

                              و چشم‌های خانه چشم‌های زنی است که ...
                              دیگر فقط نام تو را نجوا می کند
                              و صدایت را که بشنود
                              سال و ماه و فال برایش نو می‌شود
                              بر می‌خیزد
                              و غزل را می خواند!"

و در چهره اسفند نیز

همین پیداست هنوز!

درست!

این روزها اما

من

بیشتر می اندیشم
به سالی که گذشت
به راههایی که شناختم
و رفتم
به گام هایی که برداشتم
و گاه بازگشتم
و به نورهایی که فروریخت!!
به آنچه که باید و ندیدم
که نباید و ...
به دل هایی که شکستم
و نام هایی که به قلبم نزول کردند
و تپیدند!

این روزها بیشتر
در فکر آنانم که دوستشان دارم

                              آنان که سالی دگر بودند
                              و آنان که می خواهم باشند
                              برایم
                              کنارم
                              درونم!

                 این روزها بیشتر در نگاه من است
         نانی که در دستان من است
و دستان دیگری ...
                  و تصویر آنانی که بودن را خواستند

و نتوانستند
و تن هایی که به رسم آیین کهن

سپید خواند
و سرخ رقصد
و سبز ... !

                                                                                       ببین! ...
                                                                                    آخرش
                                                                                              دوباره غم شد!
                                                                                      و نشد!!

۳ ۰
۹۲/۱۲/۱۰

شبنم اطهری بروجنی

۱۲ اسفند ۹۲ ، ۱۱:۳۸

رفاقت

تا آخر هر سه شعر رو بخونید لطفاً...

حمید مصدق:

تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

جوابیه فروغ فرحزاد:

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده خود پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک
لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد
گریه تلخ تو را
و من رفتم و هنوز
سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

جوابیه جواد نوروزی به هردو:

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود به او غیظی کرد !
این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !
هر دو را بغض ربود…
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
” او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! ”
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
” مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! ”
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

... و من می نویسم!

... و من می نویسم!

یک روز باید از همیشه جدا شویم و جاودانه شویم در آنانی که با اذهانشان عشق می آفرینند ...

ماندگاری!

به بهانه ... ها

شااااااهکارهای... کودکی که چه عرض کنم:دی

بایگانی وضعیت

یه کم خاطره

در گوشی

خود درگیری!

سرریز که می شوم

بچرخ زمین که گرد بودن لیاقت تو نیست!

روزگارنامه

عاشقانه ها

حرف های گاه و بیگاه

آسمان من

آغاز فصلی نو

من دیگرم

من یک زن هستم

اطلاعیه ها

دیگرنوشت

آهنگ

شعر/دکلمه های من

حس اسفندگان

نظرات (۲)