زن!(زیبا نوشت از دیگری)

زن بودن کار دشواری ست!

زن که باشی...

از تو انتظار دارند

به مانند یک بانو رفتار کنی

همپای یک پسر جوان کار کنی

همچون یک مرد، صبور باشی

شبیه یک دختر جوان به نظر برسی

و همتای یک خاانوم مسن فکر کنی!!

 

از زبان قاصدک

 

خیره به خوابت نگریستم

دنیای کاغذی ات را فرفره کرده بودی

و می دویدی

در باد...

هشیارتر از همیشه!

 

 

...لبخند کودکانه ات را نفروش

به هیچ چیز

به هیچ کس

حتی خودت!!

 

راست بگو ...

روزهایی هست که احساس می کنی ...

و تو ...

ناگزیری از سکوت؛

احساس،

به دام کلمات که بیفتد ...

دروغی بیش نیست!

 

زیر پل هاى شهر!

این تو بودى
   

    که مرا و سازم را با کسى و سازى دیگر و صدایى و داستانى در قلب کسى نشاندى ...
 

تو نیستى

 

و اکنون ماییم

 

     که چشمانمان را مى بندیم و زیر پل هاى شهر مى نوازیم و مى خوانیم ...

       

     بیدار مى شویم و لبخند مى زنیم، میان جمعیتى که اشک چشمانشان برق مى زند،

هر یک براى قصه اى که از دل برآید!

شبانه

 

بیا فراموش کنیم

عاریتی را که سپیدی ماه بر دوش می کشد

و سوگی را که مرگ رنگ بر سیاهی یک شب می پوشاند

...

کافیست در مردمک چشمان یک ببر حل بشویم!

 

عصبانیت های من!

 

 

باید بدهد گل بگیرند در ذهن به اصطلاح نویسنده ای را که از نوشتن افکارش

می هراسد!

______________________

پی نوشت:

گاهی بهتر است آدمی در اوج عصبانیت خویش سکوت کند!!

تا فردا پشیمان نشود! 

تولدت مبارک

نمی دانم به هرم کدامین واژه شعر زندگانیم این چنین وزن گرفت

                                                                                    فقط ...

سالهاست قافیه ها 22فروردین را به جشن می نشینند

                                                   غزل می خوانند

                                                      نسیم می شوند

                                                        سپید می رقصند

                                                           و بر طهارت آب هجوم می آرند!

 

تنها به یمن قدوم مبارک تو

عزیز بی همتا

خجسته باد میلادت

خواهر گلم

 

ستاره خوانی

گفته بودی باران که آمد بنشینم کنار یک دریا شقایق و مرثیه عشق بخوانم

گفته بودم بر بال رنگین کمان بیاویزم و انعکاس آمدنت را در جای جای هستی ام به پایکوبی بنشینم

 

گفته بودی شب که شد زیر نور ماه بنشینم و لالایی فراق بخوانم به گوش چونان خود ی

گفته بودم "با شیطنت ستارگان هم آواز شوم و چشمک می زنم به روی مزاح هر چه آسمان"!

 

گفته بودی بهار که آمد،مست بوی نبودنت راهی تنهایی کوچه ها شوم و تمامی ثانیه ها را به همدردی خویش کشانم

خندیده بودم که "چشم ببندم و گوش بسپرم به تغییر زمین به تغییر زمان ...وناگاه صدای پای تو!!"

 

...حالا سالهاست نشسته ام و هی برای دلم نرگس می بافم که بیاویزد به در و دیوار این جزیره متروک

شاید که سرش گرم شود به تابش خورشیدی که نیست!

 

گناه از تو نیست...

گناه از من است که سنگ نمی شوم!!

شب آتش

آتش برپا می کنیم،

به رویش لبخند می زنیم،

گردش می پریم،

از کنارش حرارت می آموزیم،

حلقه اش می کنیم و به دورترین نقطه ممکن پرواز می دهیم

...

امشب تمام کینه هایم را سوزاندم،

فردا دنیا دنیای خودم می شود!

 

گلایه

 

نمی توانم در دنیای خودم زندگی کنم،

وقتی که نگاه کودکانه ی این فصل سرد

آمدن بهار را رنج می کشد!

 

این روزهای پایان سال...

برای شادمانی این روزهای عجیب دلتنگ

سبز می شوم و سنبل می آورم

سرخی سیب را میهمان سفره ام می کنم

ویک دل سیر، سپیدی ها را به تماشا می نشینم

کنار مشتی سنجد،

ساعات همیشه را غریبانه می شمرم

جام سمنو سر می کشم و مست می شوم از عطر نوبهار

و زندگانی ام سکه می شود به چشمان هر چه آسمان

...

 

 

 

 

و من

 برای آغاز فصلی نو

آن بهار را در انتظارم

که زمستان گوشوار اوست.

...