شب آتش

آتش برپا می کنیم،

به رویش لبخند می زنیم،

گردش می پریم،

از کنارش حرارت می آموزیم،

حلقه اش می کنیم و به دورترین نقطه ممکن پرواز می دهیم

...

امشب تمام کینه هایم را سوزاندم،

فردا دنیا دنیای خودم می شود!

 

گلایه

 

نمی توانم در دنیای خودم زندگی کنم،

وقتی که نگاه کودکانه ی این فصل سرد

آمدن بهار را رنج می کشد!

 

این روزهای پایان سال...

برای شادمانی این روزهای عجیب دلتنگ

سبز می شوم و سنبل می آورم

سرخی سیب را میهمان سفره ام می کنم

ویک دل سیر، سپیدی ها را به تماشا می نشینم

کنار مشتی سنجد،

ساعات همیشه را غریبانه می شمرم

جام سمنو سر می کشم و مست می شوم از عطر نوبهار

و زندگانی ام سکه می شود به چشمان هر چه آسمان

...

 

 

 

 

و من

 برای آغاز فصلی نو

آن بهار را در انتظارم

که زمستان گوشوار اوست.

...

روزگار نامه(2)

 

حتما که نباید جمله بود و از منظومه کلام برآمد

گاه می شود یک کلمه بود،

یا یک حرف ساده،

یا حتی یک نگاه!

می توان تنها یک نیم نگاه بود و وجود داشت

می توان سرچشمه هزار هزار دریا شد،

که برایشان نه مفهوم آغازی هست و نه پایانی!

همین شاید گره از آستین کلام نیز بگشاید...

 

از زبان آتش

غوغای این آبهای همیشه خروشان را

 

به آرامش هیییییچ مردابی نمی فروشم!

 

 

ناشناس

نمی شناسمت،

فقط

هر روز که اینجا می آیم ...

دیگر عادت کرده ام

به دیدن رد پای تازه گریخته ای که

هنگام رفتنم ...

رد پایت پشت پنجره جا می ماند، هر روز که می آیم و می روم!!

 

دوری و دوستی!

 

حالا از چند صد قدمی، صدای قلب مرا می شود شنید!

...

تنها می توانم دور بمانم و نگاهت کنم،

همین!

 

روزگارنامه(1)

"...

شاید وقت آن رسیده باشد که بهانه ای کنید و یکدگر را به دست خدایی بسپارید که هرگز باورش نکردید!

..."