جامانده ی اربعین

گفتم آمدنم را جار بزنم

که کربلایم را

به رویم نه،

به آبرویم جلو گوش های شنیده امضا کنی ...

جاماندم اما

نادید

شش دانگ جهان را

به یک گوشه حرمت نمی فروشم

یا حسین (ع)

 

مرا بنوش

خنکای شب

و به روشنایی آفتاب رسان

تا ببالد

و از من عبور کند

و بماند ...

 

به نام نامی سر (شعر زیبای حمیدرضا برقعی + دکلمه ی من)

درباره شعر که چچیییی میتونم بگم؟!!!! شاعر هم که ... از اولین دفعه ای که این شعرو شنیدم چنان دربندش شدم که از فکرش نیومدم بیرون ... طبق معمول وقتایی که دیوونه ی نوشته یا شعری میشم : کاش من اینو گفته بودم  (یه روزی ان شالله که بگم!) :);)

حداقل سعی کردم یه جور نسبتا دلخواهی بخونمش که حداقل پیش دل خودم یه دین کوچولویی به شعر به این زیبایی و شاعر به این شاعری و مسئولیت پذیری ادا کرده باشم

التماس دعای فراوان

---

پ.ن : اون روزی که اینو پر کردم چون فک میکردم بازم اونی نشد که میخواستم به نمایش نگذاشتمش ولی امسال بعد از بیشتر از یک سال به نظرم حداقل اونقدریم بد نخوندم و شعر اونقدری قشنگ هست که حداقل! تو بلاگ شخصی ساده ی خودم بماند برای یادگاری :)