x شنبه سوری

راه می‌افتم در خود
و می شکنم
هر چه بوته خشک را
تش می‌زنم
و می نشینم نگاه می‌کنم
گرمایی را که از آن به زمستان من می‌رسد ...

و شهاب‌هایی که آدم می‌سازد!
جیغ می‌کشند
و بالا می‌روند
تکه می‌شوند
و بر تمامی شهر می ریزند ...

 

به رقص می‌آیم
و دلگویه‌های سرد و سیاه را
ترانه می‌خوانم
و دور می‌ریزم
"بهار!

آماده‌ام، بیا"

سپیده زد
و نشانه می‌خیزد از بام ما
و بام همسایه
و بام‌های دگر!