...
سخن کوتاه کنم ما نمی‌دانیم، می‌ترسیم نمی‌دانم شاید حتی فراموش کرده‌ایم چگونه به دیگری بگوییم برایمان مهم است ...
و میلاد بهانه خوبیست برای اقرار دوست داشتن...
ما به خودمان هم دروغ می گوییم! ما منتظر روز میلاد نیستیم، منتظر دوست داشتنیم! انتظار الحان والفاظی را می‌کشیم که در این روز به ظاهر مهم به ما می فهمانند کسانی هستند که ما را دوست دارند و به یادمان اند واین کافیست؛
برای ما زمینیان همین کافیست
...
بخشی از یک نوشته کوتاه بی چهره
امروز یه اتفاقی برای یکی از دوستام افتاد که منو واداشت این یادداشت رو بنویسم ...
من نقش مقابل هههههر کسی را خوب بازی کردم اما
می ترسم از آنکه مقابل تو بایستم
کسی که نه نزدیک می شود و نه دور!
و تو میمانی که نقشش را بلد است یا دارد به قولی ابتکار می زند!!
اگه دیدی یه نفر هست که تو شادیات به قدر تو شاده اونوقت بدون که تنها نیستی!!
تنهایی واقعی تو شادیایی معلوم می شه که هیچ نفعی واسه کسی به جز تو نداره ...
خیلیا هستن که تو غمها کنارت باشن اما شادی تو کمتر کسی می تونه مثل خودت واقعا بخنده و زندگی کنه!!
ترسانم از دادگاهی که یک سوی آن "دل" باشد!
آن طرف هر چه که می خواهد، باشد!!
عینکم ...
یعنی که میتوانم گاهی
برش دارم
و دنیایت را از دریچه قلبم ببینم
و از جهان
جز کلیتی نبینم ...
گاهی که جزئیات،
دچار شبیخون انسان شده اند!
فقط گاهی؛
هر وقت که دل خودم بخواهد!!(;
و تو
دلت می خواهد خوشبختی هایت را
در گوش همان کوچه هایی جار بزنی
که همیشه برای ناله هایت گوش بوده اند
روزهایی، حتی
برای اشکهایت چشم
برای بی قراری هایت شانه،
و به پای سووز یک روح خسته هزار هزار دل بوده اند
بی منت! ;)
دیرگاهیست دارم آمار دلخوشی‌ها را می‌گیرم
و امروز
دیگر نمی‌خواهم از دست بدهم،
لحظه ای را که دلی از چشمی فرو می‌ریزد...
هرچند
برای تو حرف تازه‌ای نیست!
شده تا به حال
که نوشته ی خیس ت را مچاله کنی، دور بیندازی
بعد یک روز که حالت خوب باشد و اتاقت را جمع و جورکنی،
گلوی جارویت را بگیرد و بگوید مرا بخوان!
تو هم بخوانی و لبخند بزنی، بگذاری لای کتابچه خاطراتت صاف شود؟
