شش و ... یک!

در جنگل زندگی

رازها نهفته است

و سکه زندگی...

سکه نیست، تاس است!

یک خانه به پایان مانده باشد،

باید 1 بیاید،

حالا تو هر چه می خواهی 6 بیاور!

 

برای روز مبادا

مدادم  را می تراشم

خرده هایش را اما

دور نمی ریزم!

این ها،

یادگار زیستن اند ...

بر من بتاب ای موعود الهی

 

روزی که آمدیم

سپردند به آیه آیه ی چشمانمان

که نزول کند به آبی آسمان 

و دستی بکشد بر سر باران،

چه شد که...؟!

 

اما

سوگند می خورم

تو که آمدی

آیینه شد آفتاب به ماهتاب چهره ات!

 

روی نیمکت ذخیره ها

...
فقط
نخواستم سیاه باشم!

و ندانستم

که خیلی هم حس بدی نیست...

آخر

بی سیاهی این لشگر،

صحنه صحنه نمی شود!!

سر ساعت دنیا

تو به سرعت و من آهسته...

فرقی نمی کند!

که اگر تو ثانیه ها را به شماره نیندازی،

من چگونه گرد دقایق بچرخم و روز را سپری کنم؟!

همین که می رویم

همین که جهانی هست که من را در خود دارد و تو را

همین کافیست...

همین که هر دو عقربه های یک ساعتیم./

سرّ عشق

دوباره سبز می شویم

و پیام صلح می بریم برای جهانیان

دوباره نگاهمان به صبح دل خوش می کند

به صبحی که ستون شده است روی خونابه های عشق ...

کسی نمی داند خون چیست که مرز می سازد

که دهان شکست را می بندد

که در رگ هایمان جاری می شود

و استخوان هایمان را

کنار هم نگاه می دارد

تا به سپیدی نامی که در میان دل هایمان می تپد

 امید  بیاوریم!!

جانم فدای ...

برای انسان ماندن تو

این منم که شهید شده است

که نیستم

اما خواهم ماند،

در جهانی که نه تو هستی و نه من!

له له م !! :دی

 

اینکه ناشیانه هایم را می نویسم،

اینکه با آسودگی هایم نمی جنگم

اینکه مداام می خندم،

و از قهقهه ام ،دیگر حیا نمی کنم

...

راستش...

نشانه خوبی نیست؛

دارم از درون متلاشی می شوم!

نقطه عطف

از همان روزی که پیچک را به پای خاک بستم

و برای پرنگشودن، جاذبه را بهانه کردم ...

نشسته­ام و فاتحه می خوانم،

برای دنیایی که معجزه را کار دل می­دانست؛

دیگراز من مخواه که منطق، پیشه­ی زندگیم باشد.

 

زندگی به سفارش دیگران!

بیا،

عوض شده است!

دیگر خودم نیز نمیشناسمش ...

خودم را می گویم!

بیا نظر بده!!

 

خداحافظ

...

خود را به اتهام حماقت

تا چوب دار کشاندم

حالا ببین

دارم تمام دروغ های جهان را

بو می کشم ...

باور نمی کنم،

این ها صداقت توست!!