شبنامه

دلم به دریا نمی‌رسد

قصه این است

من فقط

دلم به حال دخترکان سرزمینم

شور می‌زند ...

پاییز

شاید دسیسه کرده اند ثانیه ها

که من سبد سبد نوروز برای تو هدیه بیاورم

و تا آب شدن یخ‌های دل تو

تابستان شود

و تو آفتاب سوزان شوی

و من ...

---

برای گروهی از مخاطبان شاید خاص تر از عام!

چی بگم والله؟!

در نقشه جهان دست برده‌اند

مدینه‌ی فاضله از فرهنگ جغرافیای زمین ربوده شده است

...

گاه صاعقه های حقیر است!

چه حاجت به بیان است؟!

آهسته کائنات را به دادگاه اتهام خویش می‌خوانم

گستاخانه بر سکوی عدالت گام می‌نهم

و غبار از سر و روی خویش می‌تکانم

و عجیب آنکه

پیکره‌ی تو در من نمایان می‌شود ...

و به گاهواره‌ی معصوم خویش فرود می‌آیم.

یک فنجان سیب

_ کجا به یاد منی؟

_کجا نیستم!

کجا همه چیز منم؟

_کجا نیستی!

_کجا بیشتر؟ کجا خاص تر؟ کجا .. ؟

سایه بر سر ما بود

و  سیبی که چیده بودم

در دست لطیف تو بود

و گیسوی تو

در دستان من ...

راستی

هنوز یادت هست

درخت سیب را؟!!

ناگزیر

و می‌شود گاهی

که باید تو را پنهان کنم

از زخم‌های سرگردان،

از دیدگان آدمیان

و آن هنگام

زبانه‌های آتش اند

که زخم روی زخم می‌گذارند ...

جور فکر تو را چه کسی به دوش کشد!؟!

یک بار دیگر هم گفته ام اما به شدت نیاز دارم که تکرار کنم! :

مرا نه بد بیندیش و نه نیک

که اگر بد بیندیشی ام

خدای من از تو خواهد رنجید

و اگر نیک

و نباشم

من!

لب تیغ

 

داستان این غزل‌های بی چهره می‌خواهد به کجا ختم شود؟! ...

کلاله درد

 

سپییید بودم

و روح نبود

و این

و آن

...

و آسمان  آنگونه در رگانم دوید

که تعبیری شدم از دریا

از سبزی چهره آب

و همین مردم

شوری ام را تف کردند درون خودم!

راه های دوباره

 

وقتی برای  فرار از تو

به چهره خودت چنگ می زنم

و به سر و سینه خودت مشت ...

و باز در آغوش خودت به سکون می آیم

و اشک ...

 

کابوس

 

می دانم

هراس از دست رفتن

روزی شاید

کابوس شبهایم شود ...

حیف که نمی شود رفت و تجربه نکرد، تو را

هم چون زیستن

هم چون ...

عشق!