سپیده

 

دارند کم می شوند

یکی یک

از مجموع هفت آسمان و یک ستاره مان

آنچه تو را از من

و آنچه مرا از تو می گرفت

سپیده می زند

و حالا نوبت توست

بیا  دوباره برقص

دوباره آغازم کن ...

آینده

 

من

تو را به غزل بدهکارم ...

 

سال تو مبارک

حال من

بی تو تحویل نمی‌شود

نامی بگوی که به حرمتش

قلبهایمان

زخم نشوند

چشم نخورند.

بغض

 

مثل باران آخر سال شده

شعرهایی که برای تو نگفته ام

یک دفعه

آسمان می‌شود،

دفتری که ورق‌هایش خالی از تو اند

یک دفعه

ابری که به سرم زده است

یادش می افتد

که نرقصیده

و موزون قلم می‌زند،

تو را

میان سینه ام.

توجیه

نبودنت آزارم نمی دهد

قانون آدم ها ...

بالای سرت نباشند

آبادت می کنند

سند می ستانند

و در تو زندگی می کنند؛

زمین کم آمده است!

باران

 نه!

 نمی خواهم که باد بیاید

بند گیسوانم را بگشاید

اما تو نباشی ...

باران

عاشقانه هایم

عاشقانه هایم را در دفتر نت م نامه می کنم

گوش های این دنیای مجازی ...

محرم این ساز نیست.

چرخ و فلک

امروز دوباره مرورت کردم

و هوا ابری شد

آخر این خاک چه می فهمد؟!

***

و پس نباید بگویم

که چرا چرخ

پس می زندم ...

بس که برای این جاده مرورت کرده ام!

حس مطلق

و ندانستم

که خدای من احساس است

و یگانگی

این که چه اندازه آدمی می تواند عاشق باشد

و بی گمان

همان لحظه عاشق من شد ...

زاینده رود

به دنبال تو ام

که بیایی ...

درد تمام شده است

بیایی

و باران ببارد

سراسر زاینده رود خشک را

بدویم و خیس شویم و بخندیم

برسیم به پیشواز رود

و پرنده ها

که همپای آب می‌پرند

و می‌آیند...

یادگاری از باز شدن آب زاینده رود (تاریخشو یادم نیست :دی)

با من قدم بزن

من و "گلپونه ها"؟!!

کوتاه بیا!

گام من به سکوت تو نمی رسد

ترجیح می دهم همه ی سال را "عمر زندگی کوتاست" بخوانم! ...

گوشه گوشه ی این تکرار بی صدا تویی

و تمام اصفهان شاهد من است.