بر من بتاب ای موعود الهی

 

روزی که آمدیم

سپردند به آیه آیه ی چشمانمان

که نزول کند به آبی آسمان 

و دستی بکشد بر سر باران،

چه شد که...؟!

 

اما

سوگند می خورم

تو که آمدی

آیینه شد آفتاب به ماهتاب چهره ات!

 

جهل بافتنی!

 

تا حریم وجود نشناسی،

خود کنارعشق ننشینی

و در ورای پرده ها

ذات نور نشوی

نمی دانی

"پای کدامین چرخ می لنگد

که تنهاییت از فکر پر است!"

حالا بیایید هی فلسفه ببافید که آسمان شهر ما رنگ دیگری ست ...

یا نور ...

درهای آسمان باز است
...

 باشد که دست دهد و ما
حتی پیچک نباشیم، به پای قاصدک هایی که به سوی مقصد خویش روانه اند!

...

موجود تویی، نه من!

در بودن تو مرا تردیدی نیست

وقتی که روی نرمی ثانیه ها می خوابم

چشمانم را می بندم

و هیچ نشانی نیست

جز تو!

بسم الله

من بودن خویش را به اندیشه نرسیدن نیالایم

بودنم را به رفتن بیارایم!

 

یادآوری!(برای خودم!!)

  

 

من تو را برای خودم دوست دارم

 

و تو...

 

و تو من را برای خودم!

 

و تو خود را نیز برای من!!

 

...

 

فرق من و تو این است

 

این است که تو معبودی و من...

 

من هیچ!