به بودنت شک می‌برم
وقتی که هستی و میان آن همه تاب نمی‌آورم!
***
تا کنار تو بنشینم تنها یک عمر فاصله است
و من تازه رسیده‌ام به جایی که نمی‌دانم کجاست؛
فقط می دانم
از حلقه تو پا برون نهاده ام که اینگونه اثر می‌پذیرم،
که اینگونه به نیستی خویش نزدیک می‌شوم!
***
دیگر یکی نمی‌شویم؟!!
پی نوشت:
مثل یک طفل تازه به به زبان آمده لجاجت می کنم
تو به دل مگیر (;
عینکم ...
یعنی که میتوانم گاهی
برش دارم
و دنیایت را از دریچه قلبم ببینم
و از جهان
جز کلیتی نبینم ...
گاهی که جزئیات،
دچار شبیخون انسان شده اند!
فقط گاهی؛
هر وقت که دل خودم بخواهد!!(;
دیگرانی را می خوانم ...
دریا هم رنگ دیگری ست
...
و ما ...
سپید اگر شدیم
کم کم، بی قافیه شعر می شویم!
چه زود به آدم های قصه عادت می کنم
و چه دیر از آنها دل می کنم!
از خیال تو اما
یک لحظه رها نمی شوم!!
و حقیقت این است
اینجا پای عادت در میان نیست ...
و انسان...
برای قضاوت آفریده نشده است!
که اگر چنین بود
خداوند کارش را به خودش وا می گذارد.
...
و زمین آرزوهایش را به گور خواهد برد!
خداوندا
کاش تو دلت نگیرد!
و اگر نه
سرت را بر شانه ی که می نهی؟!!
-------------------------------------
تکرار ذهن من :
" دلمان از دست آدمهایت می گیرد...
غروب را بهانه می کنیم! "
بنگر که آدمی
چگونه در تنهایی خویش غرق می شود
وقتی روز و روزگار بر جاست
و فقط
تو نیستی!
می توان نوشت:
به کدام سوی دنیایت روکنیم
جایی که حتی آسمان
هر روز
رنگ ها عوض می کند!
ولی
پی نوشت می شود:
هنوووز مردمانی
وجودی را می پرستند
که به چشم بیاید!!
بر من ببخش
که حکیم تویی،
نه من!
