یکی بود یکی نبود

چه زود به آدم های قصه عادت می کنم

و چه دیر از آنها دل می کنم!

از خیال تو اما

یک لحظه رها نمی شوم!!

و حقیقت این است

اینجا پای عادت در میان نیست ...

خط قرمز

مرزی اگر نباشد

نمی شود نشان دهم چقدر حریم تو را پاس می دارم ...

مرزهای سرزمین من تا همیشه به روی تو باز است

راه را نشانه گذاشته ام!

هوای تو

 

دلم تنگ شده است

برای روزهایی که

تو

معیار عشق بودی! 

 

بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد برد!

یا من یعز من یشاء ...

بار روی دوشم

...

موهایم را کوتاه می کنم...

گمان می کنم سنگینی شانه هایم،
کم می شود!!

افول

بنگر که آدمی

چگونه در تنهایی خویش غرق می شود

وقتی روز و روزگار بر جاست

و فقط

تو نیستی!

عصمت

 

روزی

تنها گناه من

احساس ناب تو بود!

 

تخته سیاه

 

هی می نویسم و هی خط می زنم که "نشد!"
...
حالا تمام کاغذ من رنگ دیگری ست
اما دلم ..
 

سر ساعت دنیا

تو به سرعت و من آهسته...

فرقی نمی کند!

که اگر تو ثانیه ها را به شماره نیندازی،

من چگونه گرد دقایق بچرخم و روز را سپری کنم؟!

همین که می رویم

همین که جهانی هست که من را در خود دارد و تو را

همین کافیست...

همین که هر دو عقربه های یک ساعتیم./

جانم فدای ...

برای انسان ماندن تو

این منم که شهید شده است

که نیستم

اما خواهم ماند،

در جهانی که نه تو هستی و نه من!

نقطه عطف

از همان روزی که پیچک را به پای خاک بستم

و برای پرنگشودن، جاذبه را بهانه کردم ...

نشسته­ام و فاتحه می خوانم،

برای دنیایی که معجزه را کار دل می­دانست؛

دیگراز من مخواه که منطق، پیشه­ی زندگیم باشد.