جاده، من
به انتظار انچه که باید
با تو زیستم
با تو گریستم
عبور بی وقفه درختانت
مرا می ربود
خورشید در دستان افق دور تو
بر صورتم می کشید
و ابرهایت
دروازه شهر را به سمت آینه می گشود
جاده، من ...
حوالی تو بود که پایانرا بلد شدم
و "عشق را
به نام تو آغاز کردم".
(24فروردین-4:56pm-جاده بروجن اصفهان)
صبحدمی، باران اگر باریده باشد، نمی‌شود صبر کرد تا آسمان روشن شود ...
"نمی دانم شاید خداوند تبارک و تعالی از همان آغاز که خواست آفرینش را آغاز کند به اینکه یک روز انسان را بیافریند نیندیشیده باشد که" ...
عشق ما آدما مث برف ه، آروم و بی صدا می آد و رو وجودت می‌شینه . وقتی داره میاد از ته دلت لذت می‌بری، دوست داری داری مدت‌ها بشینی و نگاهش کنی. بزنی به دل شهر، بخندی، قهقهه بزنی، جیغ بکشی، بدوی، گلوله برفی پرت کنی و سر بخوری و ... بعدم لحظه هایی رو ساخته باشی که تو خلوتت تک تکشون رو مرور کنی و لبخند بزنی.
آروم آروم از شدت برف کم میشه، کم میشه، کم میشه ... تا اینکه از بارش می ایسته، حالا دیگه کم کم سرماشو حس می‌کنی! دوست داری اقلا تو کوچه ها قدم بزنی و رد پاشو ببینی اما پا که بیرون میذاری تازه میفهمی تا کجا تو برفی! ولی باازم ادامه می‌دی!! ... توی یه عصر یخبندون دیگه حتی کفشات تو این برف فرو نمیره، کسی حتی برف بازی هم نمی کنه، فقط میشه از برف ریزه‌های روی یخ برداشت نگاهی کرد و دوباره روی یخ ریخت.
فردا دیگه نه لذتی داره که بری بیرون و نه می تونی که از پشت پنجره به آرامش یه دونه ی برف نگاه کنی! سکوت تموم شده و شهر پره از صدای لاستیک‌ها و زنچیرهایی که به سختی از اونجا رفت و اومد می کنن، برف‌ها رو له می‌کنن و یخ‌ها رو خرد! یه عده ام به فکر تو و امثال تون و به طرق مختلف میفتن به جون یخ‌ها، از نیروی انسانی گرفته تا ماشین و ... نمک! نمک بر می‌دارن و میپاشن روی ... رو قلب تو! اما آثار روزای برفی رو تا مدت‌ها میشه حیییلی راحت روی زمین دید ...
هی آفتاب می‌تابه و می تابه تا بالاخره همه چیزو آب می‌کنه ؛ ظاهرا شهر مجبوره مثل اولش شه :دی (; غافل از اینکه اون برف تو دل زمین رخنه می‌کنه و همیشه توی دلت می‌تپه!
بهار میشه، اما تو بااااااز دلتنگ برف میشی!
...
یه جاهایی از زندگی هر آدمی به نقطه کور تعبیر می شه
هرچی بزرگتر می شم بیشتر در عجب می مونم از کارا و حرفای این آدم دوپا! دوس دارم از یه سری آدما یه سوالایی بپرسم وقتی یه حرفایی می زنن که قیافه شون داااااااااااد می زنه خودشونم فقط تریپشو برداشتن! ولی بعد میگم بیخیال بابا شاید اونا درست می گن و ما تو توهمیم!
با چه شروع کنم؟! سلام خوب است؟ نه،کمی کلیشه ایست ... نامه ای که برای تو می نویسم باید خاص باشد می دانی هر چه باشد تو ... این بار تو شدیدا مخاطب خاص من هستی!
نیمکت‌های دور و برم هی خالی می شوند و هی پر می شوند و من نگاهم، بی آنکه بداند با چه کسی گره خورده است، می پایدشان!
در خودم و شاید در نیمکت روبرویی فرو رفته ام که با صدای دخترکی به خودم می آیم :
_"خانم؟! نیمکت‌های این پارک یک نفره است؟!!!"
یکی پس از دیگری مرورشان می کنم ... لبخند می زنم و سری تکان می دهم ...
_"من دارم می روم، می توانی بنشینی"
و دور می شوم ...
